دلایل متعددی برای استفاده از سیاست تک نرخی ارز که معمولاً با کاهش ارزش پول ملی همراه است، وجود دارد. دامنه اثرگذاری این سیاست­ها در اقتصاد بویژه وقتی اقتصادی علاوه بر تکیه بر صادرات تک محصولی، از منابع ثروتی ارزی برخودار باشد، بسیار گسترده است. این سیاست­ها سمت تقاضای اقتصاد را از کانال صادرات و واردات و سمت عرضه کل را از کانال هزینه کالاهای وارداتی واسطه­ای و سرمایه­ای تحت ­تاثیر قرار می‌دهد. مطالعه حاضر در چارچوب یک الگوی تعادل عمومی قابل­محاسبه (CGE) مبتنی بر پایه آماری ماتریس حسابداری اجتماعی سال 1390، به بررسی آثار سیاست یکسان­سازی نرخ ارز بر تولید، قیمت­های نسبی، صادرات و واردات در سطح کلان و اثرات بازخوردی بین بخش­های اقتصاد ایران پرداخته است. نتایج حاصل از الگوسازی براساس دو سناریو افزایش 25 درصدی و 35 درصدی  نرخ ارز در سطح کلان نشان می­دهد، از منظر مصرف­کننده و تولیدکننده، شاخص قیمت نسبی افزایش قابل‌توجهی معادل 21 درصد و 30 درصد در کنار رشد 1.8 درصد و 2.6 درصدی تولید به­همراه خواهد داشت. در سطح بخشی نیز چنین نتایجی قابل رویت است. بطوری­که بیشترین افزایش تولید به بخش معدن اختصاص دارد و در مقابل بخش هتل و رستوران حتی با کاهش تولید مواجه خواهد بود. بیشترین بار تورمی را نیز بخش‌های کشاورزی و صنایع وابسته به آن تجربه خواهند کرد.