هدف این مطالعه، ارائه مدلی جهت تخصیص بهینه استانی منابع بودجهای با توجه به اولویتهای استانها و در راستای رفع تمرکز مالی و عدم تعادل فضایی کشور و کاهش نابرابری های منطقهای است، به نحوی که حداکثر رفاه اجتماعی را تضمین نماید. برای این منظور یک مدل پویا مبتنی بر نظریه کنترل بهینه طراحی شده و نقطه تعادل بلند مدت این مدل که بیانگر سطوح بهینه تخصیص منابع مالی به استانهای کشور است، با تمرکز بر ۱۲ شاخص کلان شامل نسبت جمعیت ، نرخ مرگ و میر نرخ بیکاری و ضریب جینی، شاخص وزنی امکانات آموزشی، نرخ باسوادی و نرخ مشارکت اقتصادی، نسبت تولید داخلی استان به کشور و نسبت ارزش افزوده بخشهای کشاورزی، صنعت و خدمات به کل کشور و شاخص وزنی امکانات بهداشتی محاسبه گردیده است. همچنین، پویایی جواب بهینه کوتاهمدت مدل نیز مورد تحلیل قرار گرفته شده است. بر پایه نتایج، اگر سیاستگذار و برنامهریز بودجه به این ۱۲ شاخص اهمیت یکسان بدهد، با توجه به نقطه تعادل بلندمدت مدل، سهم بیشتری از بودجه به استانهای کمتر توسعهیافته اختصاص پیدا میکند که مطابق با شیوه جاری بودجهریزی استانی نیست. نتایج همچنین نشان میدهد که تغییر اولویت در برنامهریزی بودجهای سبب تغییر نقطه تعادل بلندمدت مدل و تغییر ترکیب سهم بهینه بودجه تخصیص یافته به استانهای کشور میشود.
