هدف از انجام این پژوهش، برآورد اثر اجرای سیاست اصلاح پرداخت یارانههای انرژی بر ساعات کار هفتگی سرپرست خانوارهای شهری و روستایی در سال‌های ۱۳۹۱-۱۳۸۹ است. برای اندازه‌گیری واکنش افراد به دریافت یارانهها از تکنیک تفاضل در تفاضل استفاده میشود. برای این منظور خانوارهای سال ۱۳۸۹ را با توجه به دریافت و عدم دریافت یارانه، به دو گروه کنترل و برنامه تقسیم می‌گردد. با روش رگرسیون تفاضل در تفاضل (حداقل مربعات معمولی، متغیر ابزاری و انتخاب نمونه هکمن)، اثر سیاست را روی عرضه ساعات کار در شغل اول و دوم سرپرست خانوار بررسی می‌کنیم. نخست اینکه آزمون‌های پلیسبو فرض مهم موازی بودن روندهای پیش از اجرای برنامه را تأیید میکند. از این نظر میتوان به یافتههای رگرسیون‌ها از نظر آماری اعتماد داشت. سپس، نتایج نشان می‌دهد که سیاست اصلاح یارانهها، اثر معناداری در تغییر میزان ساعات کار نه در شغل اول و نه در شغل دوم در میان خانوارهای ایرانی اعم از شهری و روستایی نداشته است. این یافتهها از استحکام کاملی برخوردار بوده و باتغییر روش برآورد و اضافه یا کم کردن متغیرهای کنترلی تغییری در نتایج ایجاد نمیشود. پدران ایرانی برغم دریافت درآمد غیرکاری تقاضای خود برای فراغت را افزایش نداده و درآمد حاصل را برای خانواده خود صرف کردهاند. از این جهت توزیع یارانههای نقدی بهینه بوده است.
