دلایل متعددی برای استفاده از سیاست تک نرخی ارز که معمولاً با کاهش ارزش پول ملی همراه است، وجود دارد. دامنه اثرگذاری این سیاستها در اقتصاد بویژه وقتی اقتصادی علاوه بر تکیه بر صادرات تک محصولی، از منابع ثروتی ارزی برخودار باشد، بسیار گسترده است. این سیاستها سمت تقاضای اقتصاد را از کانال صادرات و واردات و سمت عرضه کل را از کانال هزینه کالاهای وارداتی واسطهای و سرمایهای تحت تاثیر قرار میدهد. مطالعه حاضر در چارچوب یک الگوی تعادل عمومی قابلمحاسبه (CGE) مبتنی بر پایه آماری ماتریس حسابداری اجتماعی سال ۱۳۹۰، به بررسی آثار سیاست یکسانسازی نرخ ارز بر تولید، قیمتهای نسبی، صادرات و واردات در سطح کلان و اثرات بازخوردی بین بخشهای اقتصاد ایران پرداخته است. نتایج حاصل از الگوسازی براساس دو سناریو افزایش ۲۵ درصدی و ۳۵ درصدی نرخ ارز در سطح کلان نشان میدهد، از منظر مصرفکننده و تولیدکننده، شاخص قیمت نسبی افزایش قابل‌توجهی معادل ۲۱ درصد و ۳۰ درصد در کنار رشد ۱,۸ درصد و ۲.۶ درصدی تولید بههمراه خواهد داشت. در سطح بخشی نیز چنین نتایجی قابل رویت است. بطوریکه بیشترین افزایش تولید به بخش معدن اختصاص دارد و در مقابل بخش هتل و رستوران حتی با کاهش تولید مواجه خواهد بود. بیشترین بار تورمی را نیز بخشهای کشاورزی و صنایع وابسته به آن تجربه خواهند کرد.
