هدف از انجام این پژوهش، برآورد اثر اجرای سیاست اصلاح پرداخت یارانه‌های انرژی بر ساعات کار هفتگی سرپرست خانوارهای شهری و روستایی در سال‌های 1391-1389 است. برای اندازه‌گیری واکنش افراد به دریافت یارانه­ها از تکنیک تفاضل در تفاضل استفاده می­شود. برای این منظور خانوارهای سال ۱۳۸۹ را با توجه به دریافت و عدم دریافت یارانه، به دو گروه کنترل و برنامه تقسیم می‌گردد. با روش رگرسیون تفاضل در تفاضل (حداقل مربعات معمولی، متغیر ابزاری و انتخاب نمونه هکمن)، اثر سیاست را روی عرضه ساعات کار در شغل اول و دوم سرپرست خانوار بررسی می‌کنیم. نخست اینکه آزمون‌های پلیس­بو فرض مهم موازی بودن روندهای پیش از اجرای برنامه را تأیید می­کند. از این نظر می­توان به یافته­های رگرسیون‌ها از نظر آماری اعتماد داشت. سپس، نتایج نشان می‌دهد که سیاست اصلاح یارانه‌ها، اثر معناداری در تغییر میزان ساعات کار نه در شغل اول و نه در شغل دوم در میان خانوارهای ایرانی اعم از شهری و روستایی نداشته است. این یافته­ها از استحکام کاملی برخوردار بوده و باتغییر روش برآورد و اضافه یا کم کردن متغیرهای کنترلی تغییری در نتایج ایجاد نمی­شود. پدران ایرانی برغم دریافت درآمد غیرکاری تقاضای خود برای فراغت را افزایش نداده و درآمد حاصل را برای خانواده خود صرف کرده­اند. از این جهت توزیع یارانه­های نقدی بهینه بوده است.