در حال حاضر به منظور ارزیابی عملکرد و رتبه‌بندی شعب بانکهای داخلی، از روشهای مبتنی بر حجم تراکنش و میزان تحصیل منابع استفاده می‌شود و میزان برخورداری شعب از نهاده‌ها (فضا، امکانات، نیروی انسانی و محیط) در نظر گرفته نمی‌شود. این امر یکی از نواقص روش فعلی است. در این مقاله، به منظور ارزیابی واقع‌بینانه‌تر، استفاده از تکنیک تحلیل پوششی داده‌ها (DEA) در قالب طراحی و پیاده‌سازی یک سیستم نرم‌افزاری برای محاسبه کارایی شعب ارائه شده است که معیاری براساس نهاده‌ها و ستاده‌های شعب است. روشی که هم اکنون برای درجه‌بندی شعب بانکها معمول است، تاکسونومی یا وزن‌دهی ساده است که اغلب سلیقه‌ای و نادقیق است. در این مقاله با به‌کارگیری تکنیک تحلیل پوششی داده‌ها روشی ارائه شده که در آن نقایص و اشکالات روشهای معمول برای درجه‌بندی شعب بانکها تا حد زیادی برطرف شده و نتایج به واقعیت نزدیکتر شده است. از این رو سعی می‌شود برای محاسبه دو مفهوم متفاوت «درجه‌بندی» و «رتبه‎بندی» که امروزه در بانکهای ایران به صورت مترادف به‌کار گرفته می‌شود، روش جدید و مناسبی ارائه شود.

معیارهای ارزیابی حسابداری و اقتصادی نقش بسزایی را در ارزیابی عملکرد شرکت‌ها ایفا می‌کنند، اما انتخاب معیاری مناسب از بین آنها موضوعی است که تحقیقات بسیاری را در ادبیات مدیریت مالی موجب شده است. هدف اصلی این مقاله، بررسی رابطه بین ارزش افزوده اقتصادی به عنوان یک معیار ارزیابی عملکرد اقتصادی و نسبت‌های مالی به عنوان معیارهای سنتی ارزیابی عملکرد می‌باشد. در راستای این هدف ، تعداد ۷۰ شرکت از بین جامعه آماری که اطلاعات مورد نیاز برای دوره هفت ساله مورد تحقیق طی سال‌های (۱۳۸۵-۱۳۷۹) درخصوص آنها قابل دسترسی بود، انتخاب گردید. سپس، نسبت‌های مالی در پنج گروه طبقه‌بندی گردید و رابطه هر گروه با ارزش افزوده اقتصادی مورد بررسی قرار گرفت. برای آزمون فرضیه‌های تحقیق از روش رگرسیون ترکیبی استفاده شده است. آزمون معنادار بودن الگوها با استفاده از آماره‌های t وF صورت گرفت. نتایج به دست آمده نشان می‌دهد که بین ارزش افزوده اقتصادی و نسبت‌های نقدینگی، نسبت‌های فعالیت، نسبت‌های سودآوری و نسبت‌های بازار رابطه معنا‌داری وجود ندارد. از بین نسبت‌های اهرمی شامل اهرم مالی و توان پرداخت بهره نیز فقط بین اهرم مالی و ارزش افزوده اقتصادی رابطه معنا‌دار ضعیفی وجود دارد.