|
طراحی سازوکار ارائه تسهیلات دولتی به شرکت‌های دانش‌بنیان
|
علیرضا عرفانی*   ، آزاده طالب بیدختی |
| دانشکده اقتصاد، مدیریت و علوم اداری، دانشگاه سمنان ، aerfani@semnan.ac.ir |
|
|
چکیده: (562 مشاهده) |
شرکت‌های دانش‌بنیان برای نمونه‌سازی و تولید صنعتی محصولات خود غالباً نیازمند مشارکت سرمایه‌گذار خطر‌پذیر و یا تسهیلات دولتی هستند. از آنجایی‌که در این‌گونه موارد، موضوعات رفتاری پنهان نظیر کژگزینی و کژمنشی بروز خواهند کرد، در این مطالعه به دنبال طراحی سازوکارهایی هستیم که با لحاظ کردن این موضوعات رفتاری، شرایط بهینگی ارائه تسهیلات دولتی به این شرکت‌های دانش‌بنیان را تبیین کنیم. سازوکاری که برای دست‌یابی به هدف مورد نظر در نظرگرفته شد، ارائه دو نوع قرارداد ارائه تسهیلات است: قراردادی با حداکثر تعهد مالی کارآفرین و با حداقل نرخ تسهیلات، و قراردادی با حداقل تعهد مالی کارآفرین و با حداکثر نرخ تسهیلات. با عنایت به اینکه تسهیلات دولتی، هزینه اجتماعی دارند لذا مناسب است دولت در پروژه‌هایی ورود پیدا کند که پیامد بیرونی مثبت داشته ولی مورد حمایت سرمایه‌گذار خطر‌پذیر قرار نگیرند. این امر زائدگی پروژه‌های تحت اجرا را حداقل می‌رساند.
با الهام از مطالعه لاک و همکاران (2020) وکالیبره‌کردن پارامترها براساس گزارشات معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری، اطلاعات بانکی و صندوق‌های پژوهش‌و فناوری در سال ۱۳۹۹؛ شبیه‌سازی مدل برای اقتصاد ایران نشان داد اجرای قرارداد نوع دوم، به رفاه اجتماعی بالاتری منجر می‌شود. حمایت مالی دولت با هدف کاهش زائدگی تسهیلات، توأم با حمایت بخش خصوصی، رفاه اجتماعی را بهبود می‌بخشد.
|
|
| واژه‌های کلیدی: شرکت‌های دانش‌بنیان، سرمایه‌گذار خطر‌پذیر، طراحی سازوکار، تسهیلات دولتی، اقتصاد ایران. |
|
|
متن کامل [PDF 874 kb]
(135 دریافت)
|
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال پیام به نویسنده مسئول |
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
