مسکن از مهم‌ترین و گران‌قیمت‌ترین داراییهای دوران زندگی انسان و کالایی پرهزینه است. بنابراین استطاعت مالی خرید مسکن در سبد هزینه خانوار از موضوعات پراهمیت به شمار می‌رود. در این مقاله بر پایه مدل ژانگ (2015) و نیز مطالعه متلک و ویگدور (2008) ، با ترکیب دادههای مقطعی هزینه-درآمد خانوار تولید شده توسط مرکز آمار ایران و با ساخت دادههای شبهپانل و نیز با دادهسازی به روش کوهورت و تکرار مقاطع، رفتار خانوارها به مدت 25سال مورد بررسی قرار گرفته است. مطالعه حاضر برای دوره زمانی 1394-1370 و شامل هفت کلانشهر تهران، کرج، مشهد، اصفهان، تبریز، شیراز و اهواز میباشد که تنها مناطق شهری را در بر میگیرد. از آنجا که ثروتمندان بیش از تقاضای مصرفی خود سرمایهگذاری سوداگرانه در مسکن انجام میدهند، این رفتار، عملکرد بازار مسکن و تقاضای مؤثر مسکن کمدرآمدها و میاندرآمدها را از طریق تشدید نابرابری درآمد تحت تأثیر قرار میدهد. نتایج نشان میدهد افزایش نابرابری درآمد سرانه خانوارها در کلان‌شهرها اثر منفی و معناداری بر درآمد باقیمانده (مخارج غیرمسکن خانوارها) و اثر مثبت و معنادار بر نسبت قیمت مسکن به درآمد خانوار و نسبت اجاره به درآمد دارد. افزایش نابرابری به صورت افزایش شکاف بین گروههای دارای درآمد بالا و درآمد پایین منجر به کاهش قدرت خرید مسکن خانوارهای کمدرآمد و میاندرآمد شده و کیفیت استفاده این خانوارها به طور معنادار کاهش مییابد.
Gholi Zadeh A A, Asgari M, Jafari Seresht D. Income Inequality and Housing Affordability in Selected Metropolises of Iran: A Pseudo-Panel Approach . qjerp 2019; 27 (90) :103-136 URL: http://qjerp.ir/article-1-2093-fa.html
قلی زاده علی اکبر، عسگری مهدی، جعفری سرشت داود. نابرابری درآمد و استطاعت خرید مسکن
در کلان‌شهرهای ایران با رویکرد شبه‌پنل
. فصلنامه پژوهش ها وسیاست های اقتصادی. 1398; 27 (90) :103-136
